उटंगाराचो पावस पडटालो दादो तांबूक दाव्यांर घालून आतांच घरान सरिल्लो. म्हणटा म्हणसर गोठ्यांत गोरवांचो हांबेवपाचो आवाज जालो. दादोन उमेदिन जांव सायबा म्हणटले आनी तो आशिल्लो तसोच गोठ्यान गेलो. गोठ्यांतूय उमेदीचें ल्हार तांच्या हांबेवपावेल्यान जाणवताले. दादो फांटल्यान हांवय धांवट गोट्यान गेलो. थंय तांबू आपल्या पोराक जल्माक घालतालें. तांबू बरेंच जाम जाल्लें. सैमान कितलें सुंदर तरेन ही रचणूक केला, हें पळोन म्हाका खूप खोशी जाली.
आमच्या घरान हांव, दादो, आई आनी बाबा रावतालीं. दादोक गोरवां खूप जाय आसलीं ताका लागून तो तांची पुराय सेवा स्वता जावन करतालो. दादोन एक दिस म्हाका सांगिल्लें, तांच्या मस्तेंत, तांचे पोट ह्या गोरवांक लागूनच भरतालें.
तांबू आनी दादो हांचे नातें खूब व्हड. तांबूक दादो शिवाय आनी दादोक तांबू शिवाय रावपाक जायना आशिल्लें. तांबूक ल्हानाचें व्हड जातना दादोन पळयला. तांबूची मस्तेपणां ताचे बरोबर रावन अणभवल्यात. तांबूक चरपाक व्हरप, न्हाणोवप, दाव्यांर हाडप, खावोड घालप अशें दोगांयचेंभुरग्या-आवयचें नातेंच म्हटल्यार जाता. दादो शेतान राबतालो, तेन्ना तांबू ताका खूब मजत करतालें. जोताक दोगा बैलांचें कांम तें एकलेंच करतालें. तेंवंय उमेदीन. आयज आमगेर जें कितें आसा तें तांबू लागूनच. ताका लागून तांबू आमच्या घरांतलें, तें गोठ्यांतलें अशें कोणेच केन्ना म्हटलें ना.
तांबू ‘व्हिला’ (सुटप/पोराक जल्माक घालप) ह्या खोशयेन दादो सामको फुलिल्लो. आईन ताक लागून देवाक सांगून एक नाल्ल काडून दवरलो. आमगेर सगळींत उमेदीन आशिल्लीं. खास करून हांव कारण तांबूल्ल्या तन्न्या दूदाचो पोस(खरवस) खावपाक मेळटलो म्हण. दादो तांबूक न्हणोवन गोठ्यांत सोण्णाचो धुवंर घालून घरांत आयलो.
“दादो…!! ये.. दादो पाड्याक नांव कितें दवरया रे…?” अशें हांवे दादोक विचारलें.
दादो म्हाका पळोवन हांसपाक लागलो आनी ताणे म्हाकाच चितून कितें तरी दवर रे अशें सांगलें.
हांव नांवा चितपाक लागलो आनी नांवांची वळेरी तयार करपाक लागलो.
घरांत सगळिंच गुल्ल जाल्लीं. भायर पावसान चडच नेट धरिल्लो. आमच्या घरालागीचएक व्हाळ व्हंवतालो, पावसानेटान व्हळाचे उदक गोठ्याक तेंकतलें अशें कोणाकूच, मातसुध्दां येवजलें ना. कोणाकूच खबर ना उदक वयर पावला तें. सगळीं पावसाक लागून घरांतूच आशिल्लीं दादो सुध्दां आयज सोप्यार न्हिदिल्लो. इतल्यान शेजारचो येसू पावसान भीजत धावंत आमच्या दारान पावलो.
“दादो….. दादो….” ताणे उलो मारलो.
दादो बुडबुडीत जागो जालो. येसू भिजिल्लो, तो कडकट्टालो. तो खूप भिल्लो हें ताका पळोवनच समजतालें.
“आरे.. येसू कितें जाला ? तूं भिजत हांगा.! जाला तरी कितें?” दादोन ताका विचारलें.
“दादो… गोठ्यान उदक भरला.” अशें ताणे आकांतान सांगलें
हीं उतरां कानार पडना फूडें दादो गोठ्या वटेन धांवत सुटलो.
पळयत जाल्यार गोठ्यांतलीं गोरवां उदकांत बुचंगळ्यो खातालीं. दादोन रंगा आनी पांडूक दाव्यावयलें सोडले ते दोगय पेंवत-पेंवत भायर आयले. दोगय जिवा आकांतान धावत सुटले. उदकाचो नेट खुबूच वाडिल्लो. दादो तांबूक सोडोवपाक कसोबसो मुखार गेलो. ते सरशी गोठो घस्स करूनसकयल देंवलो. उदका नेटान दादो तांबू आनी नवो पाडो आतां व्हांवत वतालीं..दादोन पाड्याक घट्ट वेंग मारून धरलो आनी कसो बसो ताका वयर हाडलो. तांबू अजून व्हांवत वतालें तें आपल्या पोराक पळयतालें.
“गेलें तांबू गेलें….. म्हजो संसार गेलो..” अशें म्हणत तो तांबूक वाचोवपाक उदकान वचपाक लागलो.
येसून दादोक ते सरशी ओडून वयर काडलो. दादो व्हांवत्या तांबूक पळयत उरलो. तांबूय निमाणे ताकाच पळयतालें.
दादो एकदम शांत आनी स्तब्द आशिल्लो. पाड्याक वेंग मारून ताणे ताकाघरा हाडलो. ताका सोप्यार दवरलो.
थोड्या वेळान पावसाचो नेटय कमी जालो. हुंवार कमी जायत गेलो, आतां गोठ्याची गुनयाद तितलीच दिसताली.
दादो थंयच उबो आशिल्लो पूण दादोल्या दोळ्यांतलीं इतलो वेळ पावसान भरिल्लीं कुपां आतां वेगळोच हुंवार काडटाली.
